Bir varmış bir yokmuş evvel zaman içinde kalbur saman içinde bir dağ köyünde, bir kız çocuğu dünyaya gelmiş ama bu kız çocuğu diğerlerinden çok farklıymış. Bu kız kristaldenmiş. Cam kadar parlak, duru, saf ve güzelmiş. Onunla aynı köyde yaşayıp onun sıra dışı yaradılışı hakkında bir şeyler duyan köylüler onu görmek için teker teker ziyaretine gelmişler. Ziyarete gelen köylülerden biri temizliği kabul etmeyen saçı başı darmadağınık, kirli giysilerini bile değiştirmeye üşenen, tembel ve pasaklı bir kadınmış. Kristal kıza baktığında karşısında darmadağın saçlı, pejmürde kıyafetli pasaklı bir kız görmüş. Bu mu demiş herkesin çok methettiği, merak ettiği kız. Bu çok dağınık, çok pasaklı bir şey. Ve oradan memnuniyetsiz bir şekilde uzaklaşmış. Başka bir gün kristal kızı çok çirkin bir adam görmeye gelmiş. Çirkin dediysek, yüzü, kaşı, gözü, burnu çirkin değil. İnsanın çirkinliği dış görünüşünde değil kalbindedir ya. Kalbinin karanlığı yüzüne yansımış bir adammış bu adam da. Kristal kıza baktığında, çok çirkin, asık suratlı bir suret görmüş. Bu muymuş demiş kristal kız dedikleri? Bu çok çirkin. Arada ona bakıp da güzellikler de görenler oluyormuş ama çoğunluk kötü şeyler söylediği için, biz güzel bir kız gördük diyememişler, deseler de sesleri kalabalıkta kaybolup gitmiş. İnsanların böyle yorumlarını duyarak büyüyen kız yavaş yavaş tüm insanlardan ve köyden uzaklaşmış. Dağ köyünün ıssız bir mağarasına çekilmiş. Tek başına yaşamaya karar vermiş. Herkesten her şeyden uzakta. Kızın ünü civar köylere yayılmış. Herkes bir farklı anlatıyormuş kızı. Bu sözler, uzak diyarlardan birinde yaşayan bir dervişin kulağına kadar gitmiş. Özü sözü dinlenen bu zat, düşmüş yollara. Bu kristal kızı bir de kendisi görmek istemiş. Aynı kişi, herkesçe nasıl bu kadar farklı şekilde anlatılabilir ki demiş. Bahsedilen dağ köyünün ıssız mağarasının önüne geldiğinde, onu fark eden kristal kız, mağarasına kaçıp saklanmış. Derviş seslenmiş: Korkma seni görmeye ziyaret etmeye geldim kötü bir niyetim yok. Kız olduğu yerden çıkmış. Derviş, kristal kızın yüzüne bakınca içine bir ışık doğmuş. Bu ömrü boyunca gördüğü en güzel yüzmüş. Çok saf, temiz ve güzel. Derviş, kızın yaşadığı köyün halkının yanına gitmiş. Onu duyan bilen köylü izzet-i ikramda kusur etmemişler. Derviş, kristal kızı gördüğünü söyleyince, her bir köylü kendi gördüğüne dair cümleler kurmaya, tasvirler yapmaya başlamış. Derviş, her birini dinlemiş. Ve şöyle demiş. “Gördüğünüz kristal kız değil, sizsiniz. İnsan ne taşırsa özünde, onu görür kristal kızın yüzünde.” İnsan kendisine kördür. Karşılaştığımız olaylar ya da insanlarda bizi rahatsız eden şeylerin aslında bizde olan, karanlığımızda saklı kalan kötü taraflarımız olduğunu söyler tasavvuf inancı. Bugün bir düşünelim hep birlikte. Biz ne görürdük acaba kristal bir kızın yüzünde?