Sevgili okurlar… Ne memleketin tadı kaldı, Ne de ağzımızın tadı… Eskiden köyde ocaklarda yapılan köy ekmeğini hatırlamayan yoktur… Artık o ekmeğin bile tadı kalmadı. Niye mi? Çünkü köy ocaklarında değil, Fırınlarda yapılıyor o ekmekler… Sevgi yok içerisinde. Ticari kazanç var… Kimilerine göre belki yaşım küçüktür, Kimilerine göre belki biraz toyum, Ama yaşadığımız hayat ve gördüğümüz zorluklar bize hayatı kısa zamanda öğretmeye yetti. Şöyle bir bakıyorum etrafa da, Eskiden memlekette doyasıya yaşardık, Saygı ve sevgi sonsuzdu, Küçük büyüğe saygı gösterir, Elini öperdi, Büyük ise küçüğe sevgi gösterirdi. İnanın istisnalar hariç, Ne büyük kaldı el öpmeye, Nede küçük kaldı sevgi göstermeye… Ne büyük büyüklüğünü Ne küçük küçüklüğünü bilmiyor artık. Eskiden sımsıcak dostluklar vardı, Ama ne var ki, Zamanla kaybolup gitti… Dedim ya işte, Sadece geçmişi yad edebiliyoruz… Bugün yaşadığımız memlekette herkes birbirine rant gözüyle bakıyor. Mesela selam veriyorsa bir kişi diğerine, Kesinlikle altında bir şey yatıyor… Kimse kimseye insanlık namına selam bile vermiyor sizin anlayacağınız… Şayet koltuk sahipleri diyorsa ki, Benim selam verenim çok diye, Onlara ufak bir nasihat, O koltuğunuz altınızdan gittiğinde olmayacak selam vereniniz… Dedim ya istisnalar kaideyi bozmaz diye… Ama inanın uzun zamandan bu yana bu böyle devam ediyor. Zaman mı değişti dersiniz? İnsanlık mı değişti dersiniz? Bilmiyorum… Ama korkuyorum… Küçücük şu memlekette, İnsanların birbirlerine olan öfkelerinden, Hırslardan, Rantlardan, Hele de yaşam azminden kopmaktan korkuyorum… Ne olur ki? Herkes birbirini sevse, İnsanlar kardeşçe yaşasa… Ne kaybederiz…