Çocuktuk... Ramazan aylarında duyardık adlarını, Hacivat ve Karagöz derlerdi onlara, Tahtadan yapılmış, Bezlerle süslenmiş, İnsanları eğlendirmek için başkaları tarafından yönlendirilen birer oyuncaklardı onlar... Yaşımız genç olduğu için televizyonlardan izlerdik. Gülerdik, Gülmenin yanında da düşünürdük haliyle, Onları yönetenler, Bizleri hem güldürüp hem de düşünmemizi sağlayan insanlardı, Onlar tahtadandı elbette... Lakin gülmemiz, Şapsallıklarından değildi kesinlikle, Her söyledikleri sözde, İnsanı gülmekten kendinden geçiren, Ve bir o kadar da manidar mesajlar vardı. Tahtaydılar, Fakat amaçları insanlık içindi. Şimdi mi? Şimdi ki kuklalar inanın gerçekten şapşallar... Elleri var ama tahtadan değil, Kolları var ama tahtadan değil, Akılları var bir de, Ama başkaları tarafından yönlendirilen, Kendi akıllarına hükmetmekten aciz, Başkalarının yanlış yönlendirmesi ile Gülünç duruma düşen kuklalar... Tahta kukla gibi değil hem de, Tahta kuklalar da güler, Düşünürdük ya, Bunlarda da gülüyoruz, Ama yaka silkiyoruz... Akıllarını kullanamadıkları için, Başkalarının akıllarıyla hareket ettikleri için, 3 kuruşluk dünyada akıllarını bedavaya kiraya verdikleri için... Yazıklar olsun... Hiç zorlamayın isim vermeyeceğim. Malum ahlakım değil... Lakin şöyle bir etrafa baktığınızda, Ortalıkta kukla gibi gezen bu şahısları görmemeniz imkansız... Düne kadar tek başına sokağa dahi çıkamayan, Sonra ise iplerini tutanlar sayesinde onların ardında gezen, O ipten o ipe atlayarak siyasetçi kisvesiyle, Başkalarının eteğinde pinekleyen kuklalar elbet gözünüze çarpar, Kendi aklıyla konuşmadıklarını, Kukla gibi başkalarının ipiyle hareket ettiklerini bariz bir şekilde görürsünüz... Hele de şu son zamanlarda, Çünkü son zamanlarda bu kuklalar bir hayli arttı. Kalın sağlıcakla...