Sevgili okurlar… Hayat, aslında küçük anların toplamı. Birçoğumuzun her gün yaşadığı stres, telaş, koşturma ve öfke patlamaları… Hepsi gelip geçici. Ama ne yazık ki bazen, beş dakika sonra unutacağımız küçücük bir gerilim, bir ömür sürecek acılara dönüşebiliyor. Pazartesi günü Giresun’un Keşap ilçesinde yaşanan acı olay bunun en sarsıcı örneklerinden biri. 68 yaşındaki emekli öğretmen Abdullah Coşkun… Trafik kazasından hiçbir yara almadan kurtuluyor. Fakat kazanın ardından yaşanan tartışma, öfkeye yenik düşen bir insanın saldırısına dönüşüyor ve Coşkun, darp edilerek hayatını kaybediyor. Düşünmesi bile insanın içini acıtıyor: Bir kıvılcım… Bir tartışma… Bir anlık kontrol kaybı… Ve telafisi olmayan bir sonuç. Bugün trafikte korna çalan biriyle ağız kavgası edebiliriz. Önümüze ani çıkan birine bağırabiliriz. Birine yol vermediği için öfkelenebiliriz. Ama şu soruyu kendimize sormuyoruz: “Beş dakika sonra unutacağım bir şey için, neden hayatımı veya bir başkasının hayatını karartayım?” Öfkemizin kontrolü bize ait olmalı; Biz öfkeye ait olmamalıyız. Toplum olarak en çok ihtiyaç duyduğumuz şey aslında bu… Bir adım geri çekilmek. Bir nefes almak. O anı büyütmemek. Çünkü çoğu tartışma, birkaç dakika sonra aklımızdan bile uçup gidiyor. Ama o anı büyütürsek, sonuçlar kalıcı oluyor. Birkaç saniyelik bir düşüncesizlik, bir ömür boyu pişmanlık anlamına gelebiliyor. Her birimizin fren pedalından daha çok ihtiyaç duyduğu şey, öfke freni. Trafikte, sokakta, evde, işte… Nerede olursak olalım, önce kendimizi durdurabilmeliyiz. Bugün Abdullah Coşkun’un ailesi ağır bir acı yaşıyorsa, sebebi bir trafik tartışması değil; bir insanın öfkesini yönetememesi. O yüzden bu yazı, sadece bir olayın ardından yazılmış bir köşe yazısı değil… Hepimize bir hatırlatma niteliğindedir. Unutulacak şeyleri büyütmeyelim. Sakin kalalım. Bir adım geri duralım. Çünkü hayat, bir anlık öfkeye değmeyecek kadar kıymetli. Kalın sağlıcakla…