Sevgili okurlar, Şimdiki nesil 90’lı yılları bilmez… O yıllarda insanlar daha sade ama çok daha mutluydu. Ne “bildirim” sesiyle huzurumuz kaçardı, ne de sosyal medya denilen sanal dünyanın esiri olurduk. Hayat daha doğal, ilişkiler daha samimiydi. Geçtiğimiz günlerde televizyonda bir haber izledim. Hatay’da yaşayan 23 yaşında bir genç, Yaklaşık dört yıldır evinden dışarı adımını atmamış. Tüm dünyası bir telefon ekranına sığmış… Günlerini sosyal medyada gezerek, müzik dinleyerek, bazen de boş duvarlara bakarak geçiriyormuş. Kişisel bakımını yapmak bile istemiyor, zoraki tuvalete gidiyor ve yemek yiyormuş Saçları, sakalı uzamış, tırnakları nasır tutmuş… İhlas Haber Ajansı muhabirlerinin haberi ve annesinin yürek yakan çağrısı üzerine, Aile ve Sosyal Hizmetler Müdürlüğü ekipleri genci ikna ederek bakımını yapmışlar. Sonrasında gencin kameralar karşısında söylediği söz, içime işledi: “Ailelere sesleniyorum, Çocuklarınızı telefondan uzak tutun…” Bu cümle aslında hepimizin yüzüne tutulmuş bir aynaydı. Bugün en büyük sorunlarımızdan biri, Teknolojinin bizi birbirimizden koparması. Sosyal çevresinden uzak, gerçek dünyayı tanımayan, Hayattan keyif almayı unutan bir nesil büyüyor. Sokak oyunlarını bilmeyen, Arkadaşlarıyla yüz yüze konuşmak yerine ekranlara sığınan bir gençlik… Toplum olarak bu gidişe “dur” demeliyiz. Her anne baba kendi evinde bir denge kurmalı. Teknolojiyi yasaklamak değil mesele; Onu hayatın merkezinden çıkarmak, İnsani değerleri yeniden hatırlatmak asıl görevimiz. Yarın çok geç olmadan, Çocuklarımıza yeniden “yaşamayı” öğretmeliyiz. Kalın sağlıcakla…