Salı günü evden çıktım yavaş yavaş bir halde eski cezaevinden caddeye doğru gidiyordum. Epeyce bir yol gittikten sonra cadde üzerinde ki bankanın yanında bir sandalye oturan bir teyzemi gördüm. Biraz hasta gibi gördüm kendisini. “Tam ne oldu teyze” diye soracağım anda önümde giden karı kocanın durması ile bende durdum. Hanım ablam teyzeye sordu ve yardım ederek onu rahatlattı. Devam ettik onlar önde ben arkada. O arada hatun kişinin kocası, “sana ne hasta ise sen yoluna bak” deyince, hanımefendi, “niye yardım etmeyeyim hasta görmüyor musun sen ne biçim adamsın” diyerek laf etti. Adam da” sana ne sana ne” diye tekrar kendince devam etti. Hanımefendi, bu sefer kızarak “ siz erkeklerin kafası ancak bu kadar çalışır” deyip taşı gediğine koydu. İçimden, “helal olsun ablam” dedim. İyi bir ders almıştır evde de adam. Sonra az biraz daha gittim ve Acısu caddesi girişinden içeri saptım. Geri döneceğim sırada bu seferde fırına doğru geçmek isteyen ihtiyar bir adama az kalsın bir bisikletli çarpacaktı. Durdum ve öylece baktım ne olacak, diye. Bisikletli olan genç adam birden;  “amca amca az kalsın sana çarpacaktım, çarpacaktım” diyerek söylendi. Amca da olayın ne olduğunu falan anlamadığı içinde, “ne diyon sen” diyerek karşıya geçmeye devam etti. Bisikletli genç bir yandan gidiyor bir yandan da “az kalsın çarpacaktım, yola baksana yahu” diye diye geçti gitti. Ben de devam ettim ve meydana kadar geldim. Bu iki manzara ve insan hikayesi beni içten içe güldürdü ve Cuma’ya yazarım bunu dedim. Ha millet seçimi falan konuşup duruyor!.. Valla beni çokta alakadar etmediği içinde böyle hikayeler daha çok kıymetli ve makbul. Seçim gürültüleri, mitingleri bırakalı çok olduğundan izleme bile izlemedim. Hayatımızın aslında en güzel, acılı, hüzünlü, sarsıcı yanı daha çok beni alakadar ediyor. İnsan manzaraları ve hikayeleri cezbedici, etkili ve tamamıyla bize dönük olduğundan hep benim için önde oldu. Böyle daha güzel ve hoş vesselam!...