Eylül ayı... Ağaçlar yorgun, yapraklarını terk etmeye hazırlanıyor. Havada sonbahar kokusu var ve ortalıkta biraz hüzün. Sonbahar'da ayrılıklar yaşanır böyle her yıl. Yaz mevsimi coşkusu gider. Önce doğada bir değişim başlar sonra insanlarda. İnsanın ruhu da matlaşır, hüzün başlar, biraz içine çekilir. Öğrenciler için okula dönüş başlar. Ayrılıklar başlar. Neden bir veda gibi, bir bitiş gibi algı yaratır İnsanın ruhunda sonbahar. Oysa her zamanın, her mevsimin ayrı bir güzelliği vardır. Birini yaşarken diğerinin gelmesine özlem duyarız. Yaşamı iyi algılamak gerek. Doğa ile barışık olmalıyız. Çünkü hayatın sırları orada gizli. Doğa tüm mevsimleri doya, doya yaşar.  Sakin ve telaşsız.  Umudunu asla yitirmeden. İlkbahar her taraf yeşile boyanırken, yaz geldiğinde en güzel meyvelerini verecek sonbahar ise yılın bilançosunu çıkaracaktır. Sonbahar insana aslında hayatın ne denli ciddi olduğunu da hatırlatmak mı?  Sonbahar insanlar için bir başlangıçtır. Yazın düşen çalışma tempomuz sonbaharda yükselir. Aslında her şey güneşle başlar, güneşle biter. Güneş varsa doğa uyanır, yoksa uykuya dalar. Yeter ki içinizi ısıtacak bir sıcaklığı eksik etmeyin ruhunuzdan. Yaşam enerjinizi hiç kaybetmediğiniz sürece dünyamızın dört mevsimi de bahardır. Bazen öyle biri gelir ki tüm gidenleri unutturur. Derler ki sonbahar ölümü düşündürür, bu yüzden kasvetlidir. Ünlü bir düşünürün dediği gibi; ‘Ben yaşarken ölüm yoktur. Ölüm geldiğinde de zaten ben yok olacağım’ Yani sorun yok. Ruhunuzun güneşi hiç solmasın, ısıtsın sizi ve dünyanızı...