“Kötü komşu insanı hacet sahibi yapar.”  Dili tatlı, kalbi acı, aklı kötülüklerle dolu insandan her zaman zarar gelir. İnsanı insan yapan vasıflar vardır. Bu erdeme ulaşamayanlar her zaman birkaç eksiği vardır. Birey olarak akrabanı, komşunu, hemşerini korur kollarsın, hemşerinin işi bitince seni hor görmeye, aşağılamaya başlar. Asil insanlarsa yaptığın en ufak iyiliği unutmaz. Seni yüreğinde taşır. Asil insan bilimi, sanatı, kültürü, gelenek, görenekleri yanına alarak geliştirerek ilerler. Önce seni eleştiren cahillere kulak asmadan bilimin yolunda ilerle. Başarıya ulaştığında seni eleştirenler övgüyle alkışlayacaklar. Onlara şöyle anlamlı bak, gölümse yoluna devam et. Hizmetinden, yardımlarından geri dönüş bekleme. Unut gitsin. Yaptığın hizmetten saygı beklersen üzülürsün. Her olumlu, olumsuz olaydan ders çıkart. Her lafı umursama, kafana takma. Hayata karşı güçlü insanlar, gereksiz lafları değersizleştiriyorlar. Değer verilmeyen insanlara dikkat ediniz, bilimden, akıldan uzak insanlardır. Her şeyi kafana takma; “nasip olursa gelir Hint’ten yemenden, nasip yoksa ne gelir elden.” Erkekler ağlamaz derler. Ağlamanın erkeği, bayanı olmaz. Duygusu olan, acıyı, sevinci taşıyan tüm insan ağlar. İnsan duygu yüklü gemi misalidir. Ağlayarak yükünü boşaltır, yoluna devam eder.  Zihinde ki ızdırap veren duyguları gözyaşlarımızla temizleriz. Kalpte ki acıları gözyaşları ile dışarı atılır. Ağlamak, dudaklarımızın söyleyemediği sözleri açığa çıkarır. Gözden çıkan gözyaşları insana acı vermez. Asıl gönülde hapis kalan gözyaşları insana acı verir, incitir. İnsanin içinde ki kir gözyaşı ile temizlenir. En çok incitende en yakında ki sevdiklerimizdir. “Gözde gözyaşı yoksa gökte kök kuşağı olmaz.” Mevlana. “İyi evladım var diye güvenme, elkızı koynuna girmeden. İyi komşum var diye güvenme başına büyük felaket gelene kadar. İyi arkadaşım var diye güvenme başına bela gelene kadar. İyi eşim var diye güvenme hastalanıp yatağa düşene kadar. İyi kardeşim var diye güvenme araya miras, maddiyat girene kadar. İyi mahsulüm var diye güvenme ambarına buğday girene kadar. İyi dostum var diye güvenme araya dost görünen biri girene kadar.” Arsız komşu, arkadaşlardan uzak durmak gerekir. Yüzsüz insan arsızdır. Kendi çıkarı, menfaati için önünde kırk don- balak atar. Senin hayati meselene de bakmaz güler geçer.  Bu tür bizleri üzen, kıran komşu, arkadaş, akrabalara mesafe koymalıyız.  Bizleri olumsuz etkileyen, bir şeyler katmak üretmek yerine, bir şeyler götüren, zamanınızı boşa harcayan insanlardan uzak duralım. Olumsuzluğu, öfkeyi kendine yol çizen insanların çaresi sen olamazsın. Kendi hayatinin kılavuzu rehberi olabilirsiniz.  Size huzur verecek, bilgisiyle yol gösterecek insanlara ihtiyacınız var. Yaşam enerjinizi, zamanınızı sömürecek insanlara ihtiyacınız yoktur. Sorunun kendisi olduğunu anlamayan insanlar, sizin mutluluğunuzu, huzurunuzu bozmak için elinden geleni yapar. Hayatınıza nefes olacak insanlar cevrelesin sizi. Aklınıza, kapınıza kilit vuracak insanlar değil. Birlikte üreten, birlikte paylaşan akraba, komşu, arkadaşlar sarsın dört bir yanınızı. Şaman atasözü der ki! “–Sevdiklerine bağlı ol ama bağımlı olma.- Fedakâr ol ama kendini feda etme. – Dünü unutma ama saplanıp kalma.- Sabret ama katlanma.- Eleştir ama suçlama.- İste ama ısrar etme.- En önemlisi kimseye biat etme...”