Başın sağ olsun, Yalnız ve güzel ülkem. Başın sağ olsun ey insanlık… Geçmiş olsun Türkiye’m. Geçmiş olsun, çaresizliğin ortasında çırpınan, Yoksul, zavallı halkım… Geçmiş olsun, Dağım, taşım, suyum, havam, umudum, hayallerim… Geçmiş olsun yüreğini hatırlayanlar. İnsanlar, Yüreğinde insan özellikleri olanlar..! Sözün bittiği yerdeyiz. 78 Can. 78 canımız, kor alevler içinde, yandı bitti kül oldu. Daha dün, senin benim gibi Capcanlı olan, yaşayan, 78 hayat söndü. Umutları söndü, hayalleri söndü. Gelecekleri söndü... Ve biz, bizler… Yani, Bu ülkede yaşayan, yetkili, etkili, görevli, sorumlu, sorumsuz, herkes, Olayla ilgisi olan, olmayan. Kim veya kimler varsa, Belki de hep birlikte, hepimiz, O canlarımız henüz daha toprağı ile buluşmadan, Nasılda tartışmaya başladık. Nasılda kavgaya tutuştuk hemen. —Ben yapmadım..! Sorumlu ben değilim O..! Sen yaptın, hayır şu yaptı… —O yaptı o..! Nasılda tartışmaya başladık hemen. Sıcağı sıcağına. Canlı canlı… Aslında, Hepimiz biliyoruz kimin, kimlerin yaptığını. Bu olaylara, durumlara kimlerin sebep olduğunu çok iyi biliyoruz... Hepimiz biliyoruz suçlunun kim olduğunu… Ama söylemiyoruz, söyleyemiyoruz. Çünkü, Kendimize yediremiyoruz. Çünkü, suçlu biziz, hepimiziz… Onun için suçu, hiç kimse üzerine almak istemiyor. Herkes bir birinin üzerine atıyor… Siz, Geçmiş yıllarda, Duyduğunuz, gördüğünüz, yaşadığınız, Bizzat duruma tanık olup, içinde olduğunuz, Bu ülke, bunca felaketler yaşarken Bir Allah kulunun ortaya çıkıp; —Durun kardeşlerim!. Tartışmayın, Kavga etmeyin. Birbirinizi suçlamayın. —Suçlu benim, benim hatamdan oldu. Dediğini duydunuz mu..! Duymadınız elbette… Bu olayda da duymayacaksınız. Ve, Olan, her zaman olduğu gibi Zavallı, sahipsiz insanlarıma olacaktır..! Ah güzel ülkem, Ne söylenebilir ki, bir kez daha, Geçmiş olsun..!