İLİM, AMEL VE İHLAS

             Cenab-ı Hakk’ın eşref-i mahlukât olarak halk ettiği insanoğlu, bu dünyaya gayesiz ve başıboş olarak gönderilmemiştir. Bu sebepledir ki Allah-ü Teâla kendisine akıl nimetini bahşetmiş, Peygamberler ve semavi kitaplar vasıtası ile de ona sırat-ı müstakim’i öğretmiştir. Ayrıca rızasına uymayan halleri ve bunlar karşılığında verilecek cezaları da beyan etmiştir. Şu halde akıl sahibi bir insana düşen, Cenab-ı Hakk’ın kendisine emrettiği ve yasakladığı hususları iyice öğrenmek; öğrendikleriyle amel etmek ve yaptığı amelleri de ihlas ile yani sadece Allah’ın rızasını gözeterek yapmaktır. İlim, amel ve ihlas Din-i Celil-i İslam’ın cüzleri ve birbirlerinin mütemmim parçalarıdırlar. Bu hususu Allah dostları şu mübarek sözleriyle ifade etmişlerdir: “ Yine malumları olsun ki şeriat (yani Dini Celil-i İslam) üç cüzden mürekkeptir. Bunlar İlim, amel ve İhlas’tan ibarettir. Bu üç cüzden her biri tahakkuk etmedikçe şeriatın (İslam’ın) kemali tahakkuk eylemez. Ne zaman ki şeriat tahakkuk eder, rızay-ı Bârî hâsıl olur., Rızay-ı Mevla ise bütün dünyevi ve uhrevi saadetlere kefildir.”             İlmin fazilet ve ehemmiyetini ifade eden birçok ayet-i kerime ve hadis-i şerif vardır. Cenab-ı Hak Zümer Suresi’nin 9. ayet-i kerimesi’nde “ (Ey Habibim) De ki: Bilenlerle bilmeyenler bir olur mu” buyurmaktadır. Peygamber Efendimiz (s.a.v) de bir hadis-i şeriflerinde şöyle buyurmuşlardır: “Kim ilim tahsil etmek için bir yola girerse, Allah o kişiye cennetin yolunu kolaylaştırır.”             Ancak tek başına ilim yeterli değildir. Zira yukarıdaki ayet-i kerime şu şekilde tefsir olunmuştur: “Amellerin hakikatlerini bilip bu ilimlerinin icabını yapanlarla; cehalet ve dalalet içinde yaşayanlar müsavi değildirler”   Görülüyor ki amele çevrilmeyen ilmin faydası yoktur. Bir hadis-i şeriflerinde Peygamber Efendimiz (s.a.v.) “Allah’ım menfaat vermeyen ilimden, korkmayan kalpten, doymak bilmeyen nefisten ve kabul olunmayan duadan sana sığınırım” buyurmuşlardır”  Allah dostlarından bir zat da amelsiz ilmin vehametini şu şekilde ifade etmişlerdir: “Yine iyi bilinmelidir ki ilim, amel için lazımdır. Amelsiz ilim, menfaat vermeyen ilim musibetin en şiddetlisi ve en büyüğüdür. Yarın huzurullah’ta sahibi aleyhine delil olacaktır. Onun için  Cenab-ı Fahr-i Âlem menfaat vermeyen ilimden Allah’a sığınmıştır. İlim verilip de amele muvaffak kılınmayan kimse ehl-i mekr ve istidractır. Bu babda daima Allah’a iltica eylemek, amele sarılmak, ehl-i mekr ve istidrac olmaktan daima korkmak lazımdır.”               Değerleri okurlarım               Amelsiz ilim nasıl menfaat vermiyorsa, ihlassız yapılan ameller de sahibine fayda vermez, bil-akis çok zarar verir. Yapılan ameller ancak ihlas ile yani sadece Allah rızası gözetilerek yapılırsa değer kazanır. Zira Cenab-ı Hak bir Hadis-i Kudsî’de şöyle buyuruyor: “Ben, ortakların ortaklıktan en uzak olanıyım. Kim işlediği amelde benden başkasını bana ortak koşarsa, o kişiyi de ortak koştuğunu da reddederim.”             Amelden önce lazım olduğunu zikrettiğimiz ilmi tahsil ederken dahi ihlaslı olmalıdır. Bu hususta Peygamber Efendimiz (s.a.v); “Azîz ve Celîl olan Allah’ın rızasını kazanmaya yarayan bir ilmi, sırf dünyalık elde etmek için öğrenen kimse, kıyamet günü cennetin kokusunu bile alamaz” buyurmuşlardır.             Allah dostlarından bir zat ihlası ve sahibine kazandıracağı dereceleri şöyle ifade etmişlerdir: “İhlas, bir mazarrattan korkmadan ve bir menfaat beklemeden, yalnız Allah rızası için çalışıp, i’lay-ı kelimetillah yolunda (el-mücahid fî sebilillah, el-müştak ilâ cemalillah) sırrına mahzar olmaktır ki işte bu kimse hem sekerât-ı mevt geçidini hem mizan hem de sıratı kolayca geçerek cennet ve cemâl-i ilâhî ile müşerref olacak hakiki bir kuldur.”