Her gün annesinin durduğu evin kapaklı pencerelerini üşenmeden sabah açıp akşama kadar havalandırıyor. Akşam olunca da tek tek kapatıyor. Annesinin sağlığında kullandığı eşyaları kendi gibi koruyor. Çamaşır makinası, Televizyon, Yatak, yorgan, tencereler, tabak, kaşık, bıçak ve dolabında elbiseler olduğu gibi duruyor. Mehmet Yılmaz, bazen annesinin fotoğraflarına bakıp gözyaşı döküyor.

Yılmaz; “Yıllar önce evin direği babamızı kaybettik. Şimdi de annemizi yaşamın gerçeği bu. Köyümde onun anılarını taze tutabilmek için gerekeni yapıyorum. Bazen eve girerken içimde bir ses annem senmisin gelen Mehmet oğlum diyor sanki bana’’ dedi.