Yine mi
babalar günü. Yarın sizler babalarınıza koşarken ben babamın mezarının başında
olacağım.
Kaç
yaşında olursanız olun; kaç hayat, kaç sevda, kaç sevinç yaşarsanız yaşayın
yine de kabullenmekte güçlük çekeceğiniz durumdur.Herkesin babası vardı;
yanaklarından öptükleri, koluna girip gezdikleri, zor günlerindeki gizli
dayanakları, başları sıkıştıklarında koşa koşa yanına gidecekleri babaları.
Benimse; yerin iki metre altında yatan, kalbi atmayan, beni duymayan,
ağladığımda bana sarılamayan, sevindiğimde yüzünde gülümsemesi olmayan bir
babam...
Ne aldığım diplomamı görebilen, ne torununun üniversite diploması aldığını
bilen, ne mezarı başında yüzlerce kez neden dediğimi bilen bir babam...
Hep birşeylerin eksik yaşandığı, hep birşeylerin boğazınızda yumru yaptığı, hep
keşkelerin bir bir sıralandığı, hep içinizde, hep acıtan, bir türlü kabuk
bağlamayan bir yaraydı babasız olmak.
Hep o kış günü gelir aklınıza sonraları... o son sarılışa, o son veda
öpücüğüne; nereden bileceksiniz ki, son olacağını günün birinde?
Her babalar günü buruk geçer sonraları işte bu yüzden, hep o kış gününe takılır gider aklınız... Gözlerinizden
boşalan yaşlarla birlikte...Babası olmayan tüm babasızlara....
Hayattaki
konumunuz, ya da yaşınız ne olursa olsun, yine de küçük bir çocuğun burukluğunu
yaşayacağınız bir gündür. Babam yok artık.Nerdeyse 40 yıla dayandı yokluğu.
İlk
başlarda zordur, ancak bir süre sonra babalar günü anlamsız gelmeye başlar
çünkü o eksikliği her zaman yaşarsınız özel bir güne gerek kalmaz.Herkes babama
ne alsam diye söylenirken senin aklından geçen bir çiçektir..Babamı 17 yaşımda
kaybeden biri olarak tüm hayatım boyunca yaşadığım durum.Bakınca aslında hiç
babalar günü kutlamadığını farketmek, babanın varlığının eksikliği yanında pek
de önemli olmuyor.Napalım, engel olunamayan şeyler de var bu hayatta…